... Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς οι Γαλατσάνοι έκαναν τις τσιγκιρόπιτες. Έβραζαν το τσιγκέρι (λευκό συκώτι), το έκοβαν μικρά κομμάτια και το έβραζαν με ρύζι. Με αυτό το μείγμα έκαναν τις τσιγκιρόπιτες ενώ έβαζαν μέσα και έναν σταυρό από κλαδάκι ελιάς.
Ώσπου να ψηθεί η πίτα έριχναν επάνω στα κάρβουνα σαλιωμένα φύλλα ελιάς. Αφού τα ονομάτιζαν έλεγαν:

“Θα ζήσ' ή θα πιθάνι...”

Αν το φύλλο έβγαινε έξω απ' τη φωτιά ήταν καλό σημάδι, θα “ζούσε”. Αν καιγόταν θα πέθαινε.

Έτσι με τη σειρά κατά ηλικία έριχναν στη φωτιά τα ελαιόφυλλα για να μάθουν το πεπρωμένο τους.

Ρίχνανε ελαιόφυλλα και για τους πεθαμένους! Και όταν τα φύλλα έβγαιναν έξω από τη φωτιά τότε και αυτοί θα ζούσαν! Το ίδιο γινόταν και για τα ζώα, τις δουλειές και τα χωράφια. Ένα φύλλο για τον καθένα και για το κάθετι.

Στο μεταξύ γινόταν η πίτα. Τη σταύρωναν, την έκοβαν σε φελιά αρχίζοντας από το Χριστό, μετά την Παναγία, την οικογένεια, τα ζώα και το σπίτι.

Την Πρωτοχρονιά έβαζαν και ένα κλωναράκι ελιάς στο εικονοστάσι για το καλό της χρονιάς. Όλη η οικογένεια έπρεπε απαραίτητα να φορέσει ένα καινούργιο ρούχο για να υποδεχτεί το νέο έτος. Εκείνη την εποχή οι νοικοκυρές φρόντιζαν να έχουν για όλους κάποιο καινούργιο ρούχο. Ένα ζευγάρι σκουφούνια, μια βρακοζώνα, ένα μαντήλι...

Το πρωί των Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων οι νοικοκυρές πήγαιναν στη βρύση, τη σταύρωναν με όποια σοδειά είχαν και εύχονταν:

“Όπους τρέχι του νιρό σ' βρυσούδα μ' έτς να τρέχι κι του βιο.”

Έτσι, έβλεπε κανείς μέσα στη γούρνα τυρί, σιτάρι, ελιές, ρόδια, καλαμπόκι κ.ά. σοδειές.

Πηγή:
"Ανθεμούς – Γαλάτιστα, Στα χρόνια της στοργής"
Ελένη Ζαρφειρδούδη Πιλάτη
Εκδόσεις Σύγχρονη Παιδεία, 1997